به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

پورشه کاین ۲۰۱۹ در مقابل بی ام و X ۵ + تصاویر

تاریخ انتشار: ۲۸ بهمن ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۳۸۶۱۰۲

باشگاه خبرنگاران جوان -  بسیاری از شاسی‌بلند‌های لوکس هر ساله باز طراحی می شوند؛ بی ام و X۵ و پورشه کاین نیز جزو خودروهایی هستند که هر ساله امکانات آنها تغییر می کند.

پورشه کاین اس: پورشه برای سال ۲۰۱۹ امکانات این خودرو را تغییر داد و نسبت به نسل قبل دارای امکانات بیشتری شد؛ این شاسی‌بلند سبک‌تر، هوشمندتر، رانندگی بهتر، جذاب‌تر و با فناوری‌ بیشتری عرضه می شود که کاربر پسند هم هست.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

سبک این خودرو، به آن کمک می‌کند تا چابک‌تر و اسپرت‌تر از رقیب دیگر شود؛ این یک پورشه است، بنابراین دینامیک رانندگی حرف اول را می‌زند و در این زمینه ناامید کننده نیست. فرمان همان بازخوردی را ارائه می دهد که بی ام و X۵ ارائه می‌دهد؛ همه چیز در این SUV سفت و محکم به نظر می‌رسد و چرخش سرعت تماشایی است.

 

   

زیر کاپوت این کاین S موتور ۲.۹ لیتری توئین توربو V۶ قرار دارد که ۴۳۴ اسب بخار قدرت و ۴۰۵ پوند فوت گشتاور تولید می‌کند. این گزینه موتور میان رده بین کاین و کاین توربو است. این نیرو باعث می شود این خودرو در کمتر از ۵ ثانیه به سرعت 100 کیلومتر در بزرگراه برسد که با X۵ برابری می‌کند، اما BMW سریعتر است.

   

گیربکس هشت سرعته اتوماتیک در کاین با تعویض دنده‌های سریع و به موقع عالی است.  یکی از مشکلات سیستم استارت/استاپ خودکار موتور است که باعث می شود موتور قبل از توقف خاموش شود.

فضای داخلی بسیار لوکس است؛ پشت آمپری دیجیتال و سیستم اطلاعات سرگرمی از جمله امکانات این خودروست که استفاده از آن‌ها نیز آسان است.

   

بی ام و X۵ xDrive ۵۰i: این خودرو با موتور V۸ توربوی دوقلو در زیر کاپوت توانایی زیادی دارد. ۴۵۶ اسب بخار قدرت و ۴۷۹ پوند فوت گشتاور وجود دارد که از طریق یک گیربکس هشت سرعته اتوماتیک تغذیه می‌شود.  کابین این SUV نیز بسیار ساکت‌تر از کابین کاین است که جزو امکانات یک وسیله نقلیه لوکس به شمار می آید.

   

در حالی که فرمان و سواری به اندازه کاین دقیق و جذاب نیست، اما X۵ نیز مزایای زیادی دارد؛  بخش بزرگی از این مزایا سیستم تعلیق بادی است که به X۵ اجازه می‌دهد قابلیتی را ارائه دهد که می‌تواند با رنجروور مقایسه شود. می توان این وسیله نقلیه را با پکیج آفرود و قفل دیفرانسیل عقب تهیه کرد.

   

این سیستم تعلیق بادی همچنین به جابجایی خودرو برای آیرودینامیک و هندلینگ بهتر کمک می‌کند. سیستم تعلیق بادی نیز برای تراز کردن خودرو طراحی شده و حتی یک عملکرد اضطراری وجود دارد که پنچر شدن لاستیک را تشخیص می‌دهد و بار را صاف می‌کند تا لاستیک آسیب دیده وزن زیادی روی آن نداشته باشد.

   

انتهای پیام/

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: صنعت خودرو تولید خودرو

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۳۸۶۱۰۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سریع‌ترین خودروهای رکوردشکن تاریخ، هواپیماهای بدون بال با سرعت 1000 کیلومتر (+عکس)

از زمانی که اولین خودروها در ابتدای قرن نوزدهم ظهور کردند، انسان‌ها همواره به دنبال دستیابی به سرعت‌های بالاتر بودند. این نبرد برای سرعت منجر به تلاش‌هایی برای رکوردشکنی و ایجاد ارگان‌هایی برای تأیید این رکوردها شد.

به گزارش پدال، از سال ۱۹۶۴ نیز که توافقی بین فدراسیون بین‌المللی اتومبیل (FIA) و فدراسیون بین‌المللی موتورسیکلت (FIM) شکل گرفت، رکوردهای سرعت رسمیت بیشتری گرفتند. طی شش دههٔ گذشته، خودروهای زیادی برای شکستن رکورد سرعت زمینی تلاش کردند اما تنها پنج خودرو موقف شدند که در ادامه با آن‌ها آشنا خواهیم شد.

Green Monster

حداکثر سرعت: ۹۲۷ کیلومتر بر ساعت

از نام گرین مانستر یا هیولای سبز برای چندین خودروی بسیار سریع ساخت اسطورهٔ مسابقات درگ «آرت آرفونز» و برادرش «والت» استفاده شد اما مشهورترین هیولای سبز، خودروی رکوردشکنی بود که توسط آرت در اوایل دههٔ ۶۰ ساخته شد.

این خودرو برای شکستن رکورد سرعت با خودروی «روح آمریکا» مبارزه می‌کرد. هرچند گرین مانستر همیشه به رنگ سبز نبود اما چند بار رکورد سرعت را شکست و در نوامبر ۱۹۶۵ به بالاترین سرعت خود یعنی ۹۲۷ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کرد. هرچند این رکورد تنها ۱۰ روز دوام آورد اما هیولای سبز هنوز هم پنجمین خودروی سریع تاریخ محسوب می‌شود.

این خودرو به یک موتور جت جنرال الکتریک J79 متعلق به جنگندهٔ F104 مجهز بود که با پس‌سوز چهار مرحله‌ای، ۷۸ کیلو نیوتن رانش تولید می‌کرد. عجیب اینکه آرت این موتور را از یک ضایعاتی با قیمت ۶۰۰ دلار خریده بود.

Spirit of America

حداکثر سرعت: ۹۶۶ کیلومتر بر ساعت

«کریگ بریدلاو» هم یکی دیگر از معتادان به سرعت بود که به چیزی کمتر از شکستن رکورد سرعت بسنده نمی‌کرد. او همراه با یک تیم اختصاصی، با استفاده از موتور جت جنرال الکتریک J47، خودروی روح آمریکا را ساخت که اولین بار در سال ۱۹۶۲ مورد آزمایش قرار گرفت.

این خودرو هرچند موفق عمل کرد اما با رقابت سختی از سوی هیولای سبز برادران آرفونز مواجه شد. به همین دلیل، در سال ۱۹۶۴ بریدلاو و تیمش ساخت خودروی جدیدی را آغاز کردند که سونیک نام گرفت.

آن خودرو بدنهٔ بهتری داشت و از موتور بسیار قوی‌تر جنرال الکتریک J79 استفاده می‌کرد که از جنگنده بمب‌افکن F4 فانتوم گرفته شده بود. سونیک در نوامبر ۱۹۶۵ با هیولای سبز مبارزه کرد و توانست با ثبت رکورد ۹۶۶ کیلومتر بر ساعت رکورد سرعت را بنام خود ثبت کند. این رکورد تا پنج سال پابرجا ماند.

Blue Flame

حداکثر سرعت: ۱۰۱۴ کیلومتر بر ساعت

در اواخر دههٔ ۶۰، توجه شرکت Reaction Dynamics که اولین درگستر راکتی هیدروژن پراکسید جهان را ساخته بود، به شکستن رکورد سرعت جلب شد. این شرکت چند سال را صرف توسعهٔ شعلهٔ آبی کرد که در اکتبر ۱۹۷۰ توانست را رانندگی «گری گالیچ» به حداکثر سرعت ۱۰۱۴ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.

این خودرو روی یک شاسی مونوکوک آلومینیومی ساخته شده بود و از یک موتور موشک اختصاصی استفاده می‌کرد. این موتور که از مخلوط پراکسید و گاز مایع استفاده می‌کرد، می‌توانست تا ۱۰۰ کیلو نیوتن رانش معادل ۵۸ هزار اسب بخار تولید کند. این خودروی رکوردشکن هم‌اکنون در موزهٔ اتو تکنیک آلمان نگهداری می‌شود.

Thrust 2

حداکثر سرعت: ۱۰۲۰ کیلومتر بر ساعت

پس از شکسته شدن رکورد سرعت توسط شعلهٔ آبی، «ریچارد نوبل» کارآفرین اسکاتلندی تصمیم گرفت به سلطهٔ آمریکا بر رکورد سرعت پایان دهد. بدین منظور، وی شرکتی بنام SSC Programme Limited را تأسیس کرد و با بکار گرفتن طراحانی مثل «جان آکروید»، توسعهٔ خودرویی آزمایشی بنام Thrust 1 را آغاز کرد.

این خودرو در سال ۱۹۷۷ اولین آزمایش خود را انجام داد اما پس‌ازاینکه در آزمایش بعدی تصادف کرد، نسخهٔ بروز شدهٔ Thrust 2 ساخته شد. هرچند قرار بود این خودروی آزمایشی دوم باشد و برای توسعهٔ خودروی سوم مورداستفاده قرار گیرد اما Thrust 2 بهتر از حد انتظار عمل کرد و در اکتبر ۱۹۸۳ با رانندگی خود نوبل رکورد سرعت جدیدی را با ۱۰۲۰ کیلومتر بر ساعت به ثبت رساند.

Thrust 2 به یک موتور جت رولزرویس مجهز بود که ۷۲ کیلو نیوتن رانش معادل ۳۰ هزار اسب بخار تولید می‌کرد. این خودروی رکوردشکن هم‌اکنون در موزهٔ حمل‌ونقل کاونتری انگلستان نگهداری می‌شود.

Thrust SSC

حداکثر سرعت: ۱۲۲۸ کیلومتر بر ساعت

ریچارد نوبل که با رکورد سال ۱۹۸۳ راضی نشده بود، تصمیم گرفت خودروی دیوانه‌واری بسازد که نه‌تنها رکورد سرعت زمینی را بازهم ارتقاء دهد بلکه دیوار صوتی را هم روی زمین بشکند. این خودرو که تراست سوپرسونیک کار یا به‌طور مخفف SSC نام گرفت، برخلاف خودروی رکوردشکن قبلی نوبل به دو موتور جت مجهز شده بود.

این‌ها موتورهای غول‌پیکر توربوفن ساخت رولزرویس بودند که در نسخهٔ بریتانیایی جنگندهٔ F4 فانتوم استفاده می‌شدند. این دو موتور باهم ۲۲۳ کیلو نیوتن رانش تولید می‌کردند. هرچند نوبل تجربهٔ لازم برای راندن این خودرو را داشت اما به این نتیجه رسید که هیولای او باید توسط کسی هدایت شود که به شکستن دیوار صوتی عادت داشته باشد.

به همین دلیل، او یک خلبان جنگندهٔ نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا بنام «اندی گرین» را برای این کار انتخاب کرد. پس از چند تلاش، سرانجام گرین موفق شد در ۱۵ اکتبر ۱۹۹۷ دیوار صوتی را بشکند و با SSC به سرعت ۱۲۲۸ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. هرچند از آن زمان تاکنون تلاش‌های زیادی برای شکستن این رکورد صورت گرفته اما تا به امروزی نتیجه‌ای به دنبال نداشته و SSC هنوز سریع‌ترین خودروی جهان محسوب می‌شود.

کانال عصر ایران در تلگرام